[GN'R #2] "5 minut... Jasne..."

Z pamiętnika Lilian Amy Bailey: 

Wydało się... (5 VI 1982)

          Wolnym krokiem wraz z Willem szliśmy ulicą. Uwielbiałam nocować u Jeffa. Humor nieziemsko nam obojgu dopisywał. Ja sobie podskakiwałam, a Will... Jak to Will. Przemieszczał się do przodu, stukając obcasami w kowbojkach z tym swoim cwaniackim uśmieszkiem na ustach. Wieczór u Jeffa spędzony w rytm muzyki, w czwórkę zawsze bawiliśmy się lepiej niż na niejednej imprezie... Tak czwórkę... Camila musiała wyjechać. Jej babcia leży w szpitalu i w sumie nie wiadomo, czy z tego wyjdzie... Przystałam na moment. Chłodny wiatr wiał w moją twarz, a ja przymknęłam oczy. Ręce spoczywały w moich kieszeniach. Moje rude włosy falowały na wietrze... Rozkoszowałam się tym uczuciem... Każdy zna ten moment całkowitego odprężenia, kiedy dookoła słychać dźwięk szumiącego wiatru i śpiew ptaków. Przez krótką chwilę nie liczyło się dla mnie nic więcej.

-Lilian! Chodź!-usłyszałam skrzek tego Rudzielca. No jak można popsuć tak piękną chwilę? No jak? Westchnęłam ciężko i dogoniłam Willa. Znów w ciszy i z uśmiechami na twarzy, wolno przemierzaliśmy ulice... Przyszło mi jednak coś do głowy. Skoro popsuł mi tę chwilę relaksu, to niech mi teraz za to odpłaci. Przystanęłam na środku chodnika, a chwilę później spotkałam się z pełnym wyrzutów wzrokiem mojego brata.
-No chodź...-wyjęczał, ale ja zaprzeczyłam ruchem głowy i wyciągnęłam przed siebie ręce.
-Nóżki mnie bolą.-wyszeptałam, a Will teatralnie westchnął i podszedł do mnie. Stanął do mnie tyłem, dając jednocześnie znak, że mam wskakiwać. Jak wygestykulował tak też zrobiłam.
-O Matko! Dziewczyno, ile ty ważysz...?-zawył nieszczęśliwie i zaczął powoli człapać. Na mnie wrażenia to raczej nie zrobiło, bo jedyni głośno się roześmiałam. Tak więc mój brat przestał się wygłupiać i normalnym już krokiem podążał przed siebie. Położyłam głowę na ramieniu Willa i korzystając z tego, że nie muszę sama drałować nogami, przymknęłam oczy.
-Już.-kolejny skrzek, chwila i wylądowałam na ziemi. Leżałam jak ta długa pod domem. Niech żyje zgrabność! William odwrócił się do mnie przodem i nie potrafił zrozumieć jakim cudem, się wywróciłam.
-Potknęłam się, nie? O ten cholerny krawężnik.-tu wskazałam na winnego moich nowych siniaków. Otworzyliśmy szeroko drzwi. W domu panowała głucha cisza. Nasze uśmiechy zbledły, skierowaliśmy się do kuchni. Przy stole siedzieli rodzice, ich twarze były pełne powagi, a w oczach błyszczało zmartwienie i gniew, nad którym ojciec nie panował. „O kurwa” -pomyślałam.
-Podejdźcie tu.-nakazał.
-Tylko spokojnie.-szeptała mu do ucha mama, jednak on ją odepchnął, a potem położył na stole paczkę moich czerwonych. Zamknęłam oczy. Bałam się... Spojrzałam na Willa, miał kamienną twarz, która nie wyrażała żadnych uczuć.
-Lilinno Amy Bailey. Nie podoba mi się, że w wieku 16 lat popalasz papierosy. -użył mojego pełnego imienia... No nie... Wszystko, tylko nie to... -Sharon zmieniała u ciebie pościel. -jego spojrzenie było pełne grozy. Bałam się. Zacisnęłam mocno oczy, aby powstrzymać łzy strachu, a chwilę później spuściłam wzrok. Oglądałam czubki moich trampek, które w tamtej chwili stały się niesamowicie interesujące.
-DO CHOLERY, CO MASZ MI NA TEN TEMAT DO POWIEDZENIA?!- usłyszałam okropny wrzask. Oderwałam się od butów i wzrokiem błagającym o pomoc spojrzałam na brata. Will nadal stał z podniesioną głową i patrzył prosto w oczy ojca, jego szczęka była zaciśnięta.
-Czego ty od niej, kurwa, chcesz? Sam palisz tylko wtedy, kiedy my nie widzimy, a przynajmniej wydaje ci się, że nie widzimy. - w oczach ojca widać było zdezorientowanie tą sytuacją, a William kontynuował. -Poza tym kiedy mielibyśmy tego spróbować? Po 40? Kiedy ma się 16, czy 17 lat robi się różne głupoty, a stres w szkole trzeba jakoś odreagować.
-Jak ty się odzywasz do ojca?-oczywiście matka musiała się wtrącić. -My też mieliśmy z ojcem dużo stresów, ale nie paliliśmy mając po 17 lat.-głucha cisza.
-Sharon, wyjdź.-odezwał się ojciec.
-Nie. Wiesz, że nad sobą nie panujesz... Muszę tu zostać.-mówiła.
-Wyjdź!-podniósł na nią głos i wtedy mama wyszła. -Co gówniarzu, zachciało ci się pyskówek? -wstał i wolnym krokiem podążał w stronę Willa. Z każdym krokiem ojca, mój brat posuwał się o krok do tyłu, w końcu dotarli do ściany. Wiedziałam, co za chwilę nastąpi i że będzie to przerażające. Jedyne, co mogłam wtedy zrobić to krzyk, jednak byłam pewna, iż to nic nie da. Siedziałam więc cicho, przyglądając się całej sytuacji z boku. Ojciec zamachnął się, byłam przygotowana na głośny odgłos uderzenia, ale w domu panowała cisza przerywana pojękiwaniami Willa i taty. Zorientowałam się, że William zatrzymał rękę ojca. W tej sytuacji nie była pewna, co teraz nastąpi. Po raz pierwszy atak ojca nie wyszedł. Szybko jednak zmienił taktykę, uderzył Willa w brzuch, mój brat zgiął się w pół. Potem podszedł do mnie i szarpnął za włosy. Krzyknęłam, aczkolwiek na nim nie zrobiło to żadnego wrażenia. W oczach Williama widziałam ogniki wściekłości. Gdyby tylko mógł, podniósłby się i zabił tego sukinkota.
-A ty?-tu zwrócił się do mnie.-Ubierz się jakoś jak na córkę pastora przystało!-krzyczał i dyszał ze złości -Dzieci pastora nie mogą palić papierosów, to ogromna zniewaga!-krzyczał.
-Sam w naszym wieku paliłeś, więc nie zgrywaj świętego!-wykrzyczał Will, podnosząc się z ziemi. Kolejna fala szału wstąpiła na ojca. Złapał Williama za gardło i przycisnął do ściany. -Matka raczej nie byłaby zachwycona, gdyby się dowiedziała, jaki to przykład daje dzieciom jej ukochany.-wycharczał ledwo łapiąc powietrze.
-A spróbuj jej coś powiedzieć gnojku.-wysyczał przez zaciśniętą szczękę i skierował się na zewnątrz. Trzasnął drzwiami i wyszedł. Szybko podniosłam się z ziemi i podbiegłam do mojego brata, na którego twarzy widniał blady, triumfalny uśmieszek.
-Chodź.-pomogłam mu się podnieść i oboje skierowaliśmy się do mojego pokoju. William walnął się na łóżko, a ja usiadłam w oknie i próbowałam opanować emocje. Moim policzkiem spłynęła jedna łza, a zaraz potem następna. Szybko jednak je otarłam i spojrzałam na Willa.
-Dziękuję.-wyszeptałam i zacisnęłam oczy. Nie wiedziałam, co zrobiłabym bez brata.
-Nie ma za co Mała. Jestem tu, aby cię chronić. -William usiadł jednocześnie łapiąc się brzuch. Podbiegłam do niego, a on mnie przytulił i pocałował w czubek głowy. Uwielbiałam kiedy tak robił. Czułam się jak najszczęśliwsza dziewczyna na całym świecie.
-Kocham cię, Braciszku.-powiedziałam, jeszcze bardziej wtulając się w jego tors.
-Ja cię też. -tu westchnął głęboko. Myślał o czymś. Siedzieliśmy tak do wieczora, ojciec nie wrócił na noc do domu. Nie chciałam, aby Will mnie zostawiał, dlatego spał ze mną w moim pokoju.
Następnego dnia obudził mnie dźwięk otwieranych i zamykanych szafek. Podniosłam powieki i zauważyłam pałętającego się po pokoju brata.
-Czego szukasz?-zadałam pytanie, jednocześnie starając się stłumić ziewanie.
-O, Lili. Już nie śpisz?
-Jak widać. -odpowiedziałam pospiesznie. -Czego szukasz?
-Bandany. Tej czerwonej. Pożyczyłem ci ją dwa dni temu. -tłumaczył, nie przerywając szperania w szufladzie z moimi stanikami.
-W torbie pod biurkiem.-wskazałam palcem w odpowiednie miejsce.-A dokąd się wybierasz?
-Do Mr. Isbell'a.
-Daj mi 5 minut. Idę z tobą. -wyskoczyłam z łóżka jak poparzona, złapałam kilka rzeczy i pognałam do łazienki.

William, opowiesz mi, co pamiętasz z 6 i 7 VI?

          "5 minut... Jasne. Przecież to jest dziewczyna, dla niej pół godziny to będzie mało."-pomyślałem, kiedy poszłaś się szykować. Walnąłem się na łóżko i zamknąłem oczy. Odprężyłem się. Nastawiłem się również, że szykowanie się mojej siostry trochę potrwa i zasadniczo mam sporo czasu. Coś jednak zakłóciło mój wewnętrzny spokój. Niechętnie otworzyłem oczy i spojrzałem na stojącego nade mną osobnika. Była to Lilian. Ubrana, włosy uczesane w wysoki kucyk, tusz na rzęsach... Spojrzałem na zegarek. Minęły 4 minuty 48 sekund.
-Ale jak?-wyjęczałem.
-Lata praktyki, Braciszku.-posłała mi ten przeuroczy uśmiech i oboje skierowaliśmy się na dół.                       Pożegnaliśmy mamę i udaliśmy się spacerkiem do Jeffa. Ja i mój kolega mieliśmy zamiar uczyć się do testu z matmy. To miał być nasz ostatni egzamin i nauczycielka zagroziła, że jeśli na 3 nie napiszemy, to nie ma co myśleć o przelocie do następnej klasy. W sumie można by to olać i jeszcze jeden rok posiedzieć, ale drugiego razu rodzice by nam nie wybaczyli. Zasadniczo nie widzi mi się siedzenie w szkole o kolejny rok dłużej. Pytanie, czy w ogóle zdołam dotrwać do końca, ale lepiej nie ryzykować. Nieświadoma niczego Lili szła uśmiechnięta, aczkolwiek zamyślona. Oboje uwielbialiśmy przebywać w domu Jeffa. Tam było spokojnie, panowała przyjazna atmosfera. To był dla nas azyl. Po krótkim marszu dotarliśmy w wyznaczone miejsce i jak na kulturalnych ludzi przystało, zapukaliśmy do drzwi. Jeffrey otworzył i zaprosił nas oboje do salonu. Rozsiedliśmy się wygonie, a nasz przyjaciel skierował się do kuchni po herbatę. Na stole czekały już na nas książki i zeszyty. Lili usiadła i przyglądała się tym przedziwnym przedmiotom. Pytająco spojrzała najpierw na mnie, a potem na Jeffa.
-Co wy w ogóle macie zamiar robić?-zapytała w końcu.
-Będziemy się uczyć.-odparł dumnie Jeff, a Lili wybuchła niepohamowanym śmiechem.
-Co, nie wierzysz w nasze zdolności intelektualne?-zadał kolejne pytanie Isbell.
-Skądże...-Lili złapała herbatę, odwróciła się na pięcie i skierowała się do pokoju Jeffa, a już chwilę później można było usłyszeć walenie w perkusję. My zaś zabraliśmy się za książki i zaczęliśmy studiować odpowiedni dział, a potem robiliśmy zadania.
          W dwie godziny przerobiliśmy wszystkie potrzebne tematy i mogliśmy wyluzować. Przyszła Lili, zamówiliśmy pizzę, obejrzeliśmy jakiś film i około 22 skierowaliśmy się do naszego domu. Moja siostra zachowywała się dość dziwnie... Była zamyślona, jakby smutna. Nawet chciałem zapytać ją, co się dzieje, ale byłem pewien, co usłyszę w odpowiedzi „Wszystko w porządku, wydaje ci się”. Weszliśmy do domu, ojciec krzywo się na mnie spojrzał, a matka uśmiechnęła się miło, my jednak od razu poszliśmy na górę. Lilian do siebie, a ja do siebie. Złapałem jeszcze książkę od matmy przed snem i poszedłem z nią do łazienki. Czytając otworzyłem drzwi i wszedłem do środka. Rzuciłem podręcznik na pralkę i szybko pozbyłem się koszulki i spodni. Nagle za moimi plecami usłyszałem klaskanie. Zdezorientowany odwróciłem się i spojrzałem na moją siostrę zawiniętą w ręcznik.
-Puka się Braciszku.-pouczyła.
-A w drzwiach jest takie coś, co się nazywa klucz i służy do zamykania.-odgryzłem się. Lili odwróciła się do mnie plecami. Nałożyła dużą koszulkę z jakimś miśkiem na przodzie, a potem spod niej wyjęła ręcznik i uzupełniła garderobę majtkami. Przyglądałem się jej oparty o ścianę i po raz pierwszy pomyślałem o niej jak o kobiecie, a nie malutkim stworzeniu, które muszę za wszelką cenę chronić przed złem tego świata.
-Co się lampisz? Kontynuuj... Ja ci nie będę przeszkadzać... Umyję zęby, poczeszę włosy i znikam.- rzuciła i odwróciła się z powrotem w stronę lustra. Ja zaś pozbyłem się pozostałych na mym ciele części ubrań i wszedłem pod prysznic. Strużki gorącej wody spływały po mym ciele. Tak... Chwila relaksu... Wreszcie. Niestety, ale wszystko co dobre i cudowne szybko się kończy. Złapałem ręcznik i wyszedłem. Stanąłem na zimnej podłodze, Lili już nie było. Złapałem za bokserki i szybko je na siebie wciągnąłem. Jeszcze się przeciągnąłem, wziąłem książkę i zahaczając o pokój Lilian poszedłem do łóżka. Pocałowałem śpiącą już siostrzyczkę w czoło, zgasiłem światło i wyszedłem. Sam spakowałem plecak i położyłem się spać.
           Mama obudziła nas dość wcześnie. Zerwałem się z łóżka, ubrałem i zszedłem na dół. Usiadłem przy stole, a chwilę później zobaczyłem na schodach moją siostrę, która wtedy bardziej przypominała zombie. Ze zwieszoną głową jadła płatki, ledwie trafiając do buzi łyżką, a całą twarz zasłaniały rude kłaki. Przyszedł również Jeff, kiedy zauważył Lili ledwie powstrzymywał się od śmiechu.
-Nie radzę Isbell, bo inaczej wydrapię ci oczy.-zagroziła i kontynuowała przerwane śniadanie.                        Wszyscy zjedliśmy i wyszliśmy do szkoły. Lili śpiewała jakieś piosenki, a ja i Jeffrey powtarzaliśmy definicje z matmy. Kurwa, przecież na matmie trzeba liczyć, a nie uczyć się definicji... W końcu dotarliśmy pod budynek szkoły. Oczywiście jaką miałem pierwszą lekcję? No matmę, bo jakże inaczej. Zasiadłem do testu, ołówek drżał w moich dłoniach. Chwiejącą ręką podpisałem kartkę i wziąłem się za zadania. Przeczytałem polecenie pierwsze i zrobiłem je bez problemu, to samo drugie i trzecie... Z czwartym i piątym miałem drobne problemy, aczkolwiek coś napisałem. Jeszcze kilka innych zadań w związku, z którymi mam mieszane uczucia... Ale jedno jest pewne, że zarówno ja i Jeff dostaniemy 3. Potem jeszcze kilka lekcji, a w czasie przerwy na lunch wezwała nas matematyca. W sali oznajmiła nam, iż oboje dostaliśmy 4+. Byłem w ciężkim szoku. Najlepiej napisany test w tym roku. Musieliśmy to uczcić.